भगवतीप्रसादको संघर्ष– पञ्चायतकालमा असईको जागिरबाट भागेदेखि २ स्कूल सञ्चालनसम्म

मोरङको बेलबारीका भगवतीप्रसाद घिमिरे संघर्षबाट उदाएका व्यक्ति हुन् । सामान्य परिवारमा हुर्किएका उनले जीवनको ऊर्जाशील समय सरकारी जागिर बचाउने ध्याउन्नमा नै बिताए ।

खोटाङ जिल्लामा २०१५ सालमा जन्मेका हुन्, घिमिरे । उनले प्राथमिक तहसम्मको अध्ययन गाउँकै विद्यालयबाट गरेका थिए । त्यसपछि महेन्द्र निमाविबाट ८ पास गरे । स्कूल पुग्न घरबाट एक-डेढ घण्टा हिँड्नुपथ्र्याे । खोला समेत तर्नुपर्ने भएकाले बर्खाको समयमा उनी धेरैपटक विद्यालय जान पाएनन् । ८ कक्षाभन्दा माथि पढ्न गाउँनजिकै स्कूल थिएन । उनले खोटाङको पुरानो सदरमुकाम खोटाङ बजारस्थित भगवती माध्यमिक विद्यालयबाट एसएलसी पास गरे । 

उच्च शिक्षा पढ्नका लागि उनी काठमाडौंमा गए । उनका साइँला दाजु दुर्गा काठमाडौंमा बस्थे । उनी सरकारी जागिरे समेत थिए । दुर्गा त्यति बेला लोकसेवा आयोगमा सुब्बा थिए ।

आईए पास गरेपछि उनमा पनि जागिर खाने हुटहुटी जाग्यो । उनी भर्खर २० वर्षका भएका थिए । उनी २०३५ सालमा नेपाल प्रहरीमा भर्ती भए । प्रहरी जवानमा भर्ती भएका उनको तालिम सकिएलगत्तै मन्त्री क्वार्टरमा ड्युटी पर्यो ।

त्यतिबेला डीपी अधिकारी जलस्रोतमन्त्री थिए । ६ महिना जति उनले त्यहाँ ड्युटी गरे । त्यसैक्रममा उनलाई २ वटा तालिम लिने असर जुर्यो । तीन महिनाको तालिम लिए । 

उनको दरबन्दी त्रिपुरेश्वर गुल्ममा थियो  । लगत्तै उनले एकाउन्टसम्बन्धी अर्को तालिम समेत लिन पाए । उपत्यकाबाहिर जाँदा बढुवामा सहज हुने ठानेर उनी सप्तरीको कञ्चनपुर ठानामा सरुवा भएर आए । 

जवानबाट जागिरे जीवन शुरू गरेका घिमिरे हवल्दारमा बढुवा भएका थिए । तर, उनको जीवनमा ठूलो संकट आइलाग्यो । एकातिर पारिवारिक समस्या थियो, अर्कातिर प्रजातान्त्रिक विचार राखेको भनेर संगठनभित्र फरक व्यवहार हुन थाल्यो ।

‘पञ्चायतकाल भएकाले अहिलेजस्तो अवस्था थिएन,’ उनले भने, ‘जागिर छाडनुपर्ने अवस्था बन्यो ।’ पारिवारिक कारण भने उनले खुलाउन चाहेनन् ।

जागिर गएपछि भारतको काशी पुगेर केही समय बिताएको उनी बताउँछन् । नेपाल बस्दिनँ भन्ने लागेपछि जोडेको घडेरी समेत बेचेर उनी काशी गएका थिए ।

तर, मन मानेन । केही समयपछि नेपाल फर्किए । उनमा नेपाल प्रहरीप्रतिको मोह घटेको थिएन । पहिलो जागिर भएकाले उनलाई त्यतैको बढी चासो थियो ।

फर्केर आएपछि तत्कालीन आईजीपी मोतीलाल बोहरालाई भेटेर आफ्नो समस्या सुनाए । ‘आईजीपीसाबले अहिले असई खुलेको छ, त्यसमा भिड भनेर सुझाव दिनुभयो । पहिलेजस्तो समस्या आउँदैन भनेपछि म उहाँको सुझावअनुसार अगाडि बढें,’ उनले भने ।

त्यतिबेलासम्म पढाइमा बीए पास गरिसकेका थिए । असईमा पनि नाम निस्कियो ।

असई भएपछि उनको पहिलो पोस्टिङ दीपेन्द्र माध्यमिक विद्यालय धरानमा भएको थियो । काजमै रहेका बेला पहिलाकै समस्या दोहोरिएर पुनः जागिर गुम्ने स्थिति बन्यो ।

असईको जागिर पनि बिग्रिने अवस्था आएपछि उनी भागे । उनको नाममा वारेन्ट जारी भयो । राष्ट्रिय पञ्चायतकै समय भएकाले उनीमाथि दोस्रोपटक विपद् आइलाग्यो । 

उनी ६ महिना भागे । ६ महिना भाग्दा पनि मुद्दाको किनारा नलागेपछि राष्ट्रिय पञ्चायतका उपाध्यक्ष परशुराम राईलाई भेटेर समस्या समाधान गरिदिन आग्रह गरे ।

उनकै सल्लाहअनुसार तत्कालीन आईजीपीसँग भेटे । भगौडा पुलिसको कागज बनाएर मुद्दा मिलाइयो । उनको उर्जाशील समय जागिरकै लफडामा बित्यो ।

दुई–दुईपटक जागिर गुमे पनि उनले हरेश खाएनन् । त्यसपछि मोरङको डाँगीहाट भन्ने स्थानमा आएर एउटा विद्यालय सञ्चालन गरे । नाम थियो– ‘बालजगत इंग्लिश बोर्डिङ स्कूल’ ।

प्रहरीमा जागिर खाँदा पनि विद्यालयमा काम गरेकाले उनलाई केही अनुभव थियो । २०४७ सालको अन्तिमतिर उनले विद्यालय सञ्चालनमा ल्याएका थिए ।

विद्यालय खोलेको ५ वर्षसम्म उनले जम्मा २९ जना विद्यार्थीलाई पढाए । 

विद्यालय चल्दैन भन्ने लागेपछि साइडमा कपडाको व्यापार पनि थालेका थिए । नातामा भाञ्जा पर्ने आनन्द सुवेदीसँग कपडा व्यापारमा साझेदारी थियो । बेलबारीमा पसल खोलेका थिए ।

लेटाङ, केराबारी, बेलबारी, डाँगीहाट, सोमबारेलगायत साप्ताहिक हटियामा ठेलामा लगेर कपडा बेच्थे । कपडा व्यापारको ज्ञान खासै नभएकाले घाटा लाग्यो ।

निकै नै धेरै उधारो गएको थियो । अर्कातिर त्यही पसलको पैसा सापटी लिएर विद्यालयका शिक्षकलाई तलब खुवाउँथे । ‘उठाउनै नसक्ने गरी उधारो गएपछि जहाँबाट कपडा ल्याएका थियौं, त्यहीँ लगेर बाँकी कपडा बुझायौं । थप पैसा तिर्ने म्याद पनि राख्यौं,’ उनले सम्झिए ।

उनले २०५४ सालमा बेलबारी– २ मा ‘शिक्षा सन्देश’ नाममा अर्को स्कूल खोले । त्यहाँ भने विद्यार्थीको संख्या राम्रो थियो । डाँगीहाटमा विद्यार्थी कम भए पनि अभिभावक र बालबालिकासँगको घुलमिलले छाड्ने मन थिएन ।

दुवै विद्यालयमा विस्तारै विद्यार्थी बढ्दै गए । ३ सय जति पुगे । उनले फर्निचरको पैसा मात्रै लिएर शिक्षा सन्देश इंग्लिस स्कूल अरूलाई नै जिम्मा लगाए । त्यो स्कूलमा अहिले १२ कक्षासम्म पढाइ हुन्छ । बालजगतमा भने १० कक्षसम्म पढाइ हुँदै आएको छ ।

डीएसपी बन्ने सपना देखेर असईमा भर्ती भएका उनी अहिले ५२ शिक्षकलाई तलब खुवाएर स्कूल चलाउँदै आएको बताउँछन् । सयौं बालबालिकालाई शिक्षाको ज्योति देखाउन सन्तुष्ट रहेको उनको भनाइ छ ।